Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziesięć lat oczekiwania od debiutu powieściowego Terry’ego Hayes’a, urodzonego w Anglii australijskiego scenarzysty filmowego /m.in. autora scenariusza filmowego do Mad Maxa II/ na kolejną powieść to dość długo. Po entuzjastycznie przyjętym na niemal całym świecie thrillerze „Pielgrzym” Terry Hayes powraca powieścią „Rok szarańczy”.

I ta długo wyczekiwana powieść to spore zaskoczenie. Bo autor z pewną nonszalancją pomieszał gatunki literackie wprowadzając do powieści szpiegowskiej pewne elementy sf. Zostało to odebrane przez sporą rzeszę krytyków a zwłaszcza czytelników jako zupełnie niepotrzebne. I tak powieść, która bez tych dodatkowych elementów była już mało wiarygodna po ich wprowadzeniu stała się wręcz nierealna, niczym scenariusz filmu klasy B.

Ridley Kane, amerykański szpieg CIA, wysyłany jest przez Agencję w tzw. Regiony Niedostępne, tj. miejsca gdzie Amerykanie traktowani są jako śmiertelni wrogowie. Trafi na pogranicze Iranu, Pakistanu i Afganistanu skąd ma wydostać agenta, który skłonny jest przekazać amerykanom informacje na temat nowo powstałej, niezwykle groźnej organizacji terrorystycznej. Tu spotyka groźnego przeciwnika z którym musi stoczyć walkę o to, by świat nie stanął na krawędzi zagłady.

Kolejny amerykański super bohater walczący o wolność i demokrację ale oczywiście taką w amerykańskim wydaniu. O dziwo, czyta się to całkiem nieźle ale po lekturze pozostaje jednak pewien niesmak. Widocznie nie byłem gotowy na tak rewolucyjne połączenie gatunków, które proponuje Terry Hayes.

Zaskoczenie i jednak spore rozczarowanie.

Dziesięć lat oczekiwania od debiutu powieściowego Terry’ego Hayes’a, urodzonego w Anglii australijskiego scenarzysty filmowego /m.in. autora scenariusza filmowego do Mad Maxa II/ na kolejną powieść to dość długo. Po entuzjastycznie przyjętym na niemal całym świecie thrillerze „Pielgrzym” T...

Rozwiń

Zwiń

„Miasto w gruzach” zamyka epicką trylogię Dona Winslow’a opowiadającą historię irlandzkich i włoskich organizacji przestępczych z przełomu lat 80/90 ub. wieku. Danny Ryan, uciekinier z Providence na wschodnim wybrzeżu spowodowanym konfliktem z Włochami ucieka z garstką swoich najbliższych przyjaciół.

Od ucieczki z Providence minęło już sporo lat a Danny Ryan jest szanowanym biznesmenem w Las Vegas, gdzie prowadzi szereg inwestycji. Bo pieniądze którymi obraca i które inwestuje w swoje nowe pomysły są już czyste. Prawie. Tak samo jak jego wspólnicy i konkurenci. Prawie. Bo od przeszłości nie można uciec, nie można jej pozostawić za sobą.

Porywająca opowieść jednego z najlepszych aktualnie pisarzy powieści kryminalnych i sensacyjnych. Od przeszło pięćdziesięciu lat, od czasu wydania przez Mario Puzo „Ojca chrzestnego” nikt tak nie potrafił opowiadać o mafii, może poza Roberto Saviano opisującym działania włoskiej Camorry.

Opowieść o rodzinie, miłości, wierności, zemście i zdradzie. O wyborach, które zmuszeni jesteśmy podejmować, o honorze i przyjaźni. Fascynująca.

„Miasto w gruzach” zamyka epicką trylogię Dona Winslow’a opowiadającą historię irlandzkich i włoskich organizacji przestępczych z przełomu lat 80/90 ub. wieku. Danny Ryan, uciekinier z Providence na wschodnim wybrzeżu spowodowanym konfliktem z Włochami ucieka z garstką swoich najbliższych ...

Rozwiń

Zwiń

Wojciech Lada, polski dziennikarz w swojej ostatniej książce „Bereza” przypomina o jednej z wielu „czarnych kart” polskiej historii. O zorganizowanym i prowadzonym przez władze II Rzeczypospolitej Miejscu Odosobnienia w Berezie Kartuskiej. Był to w rzeczywistości obóz pracy przymusowej, prowadzony od lata 1934 roku do 17 września 1939 roku, tj. wybuchu II Wojny Światowej i wkroczenia na tereny Polesia Armii Czerwonej, do którego ówczesna władza mogła kierować na podstawie wyłącznie decyzji administracyjnych swoich przeciwników politycznych.

Trafiali tu komuniści, endecy, ludowcy, nacjonaliści ukraińscy. Polacy, Żydzi, Ukraińcy, Białorusini czy Niemcy. Początkowo trafiali tu wyłącznie podejrzewani o działalność wywrotową, lub przeciwnicy polityczni Sanacji a po pewnym czasie kierowano tu również podejrzewanych o przestępstwa gospodarcze /m.in. spekulację/ a także pospolitych przestępców kryminalnych. W końcowej fazie istnienia obozu trafiali tu również podejrzewani o szpiegostwo czy dywersję na rzecz III Rzeszy.

Stałym elementem traktowania więźniów, czy też osadzonych było stosowanie tortur i to zarówno fizycznych jak też i psychicznych. I całą ich gamę przytacza Wojciech Lada przywołując fragmenty wspomnień byłych więźniów.

Wojciech Lada przybliża tło społeczno polityczne sanacyjnej Polski oraz postacie „głównych bohaterów”, tj polityków odpowiedzialnych za stworzenie Berezy.

Książka wydaje się nieco chaotyczna, tak jakby zabrakło jej pewnej dyscypliny. Wiele wątków zupełnie nie związanych z tematem czy częste powtórzenia prezentowanych wcześniej treści sprawiają, że lektura jest dość męcząca. Być może zabrakło odpowiedniej redakcji. Wojciech Lada nie odkrywa tu Ameryki, historia Berezy jest znana i całkiem nieźle udokumentowana więc trudno znaleźć tu zupełnie nowe elementy. Słowa uznania dla autora za ilość cytowanych źródeł.

Ps. Uderzające jest, że część więźniów Berezy po zakończeniu wojny, podjęła pracę w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego, stając niejako po drugiej stronie i stosując te same a czasami udoskonalone metody tortur, tworząc kolejną „czarną kartę” naszej historii.

Wojciech Lada, polski dziennikarz w swojej ostatniej książce „Bereza” przypomina o jednej z wielu „czarnych kart” polskiej historii. O zorganizowanym i prowadzonym przez władze II Rzeczypospolitej Miejscu Odosobnienia w Berezie Kartuskiej. Był to w rzeczywistości obóz pracy przymusowej, pr...

Rozwiń

Zwiń